Persoonlijke update: ziekenhuis.

Daar lig je dan weer.. in het ziekenhuis. Eergisteren kreeg ik erg last van buikpijn en het ging maar niet weg. Gisteren werd ik door de huisarts doorgestuurd maar het ziekenhuis. Na wat spannende uren wachten op zekerheid kreeg ik de uitslag.

Eergisteren ochtend had ik al een beetje buikpijn maar dit ging weg toen ik in de trein zat terug naar huis. 1 juli ben ik namelijk naar de premieré van Magic Mike XXl geweest in Amsterdam, hier volgt nog een artikel over. Wel later dan ik voor ogen had maar gezondheid gaat toch echt voor! ’s avonds had ik afgesproken met vriendinnen om nog twee verjaardagen te vieren. Rond 3 uur kreeg ik al buikpijn en normaal kan ik dat wel wegpuffen maar ik kreeg dat ging nu echt niet. De pijn zat rechtsonder. Ik had nog wel wat stokbrood op.

Rond 6 uur deed het echt zeer en ben ik naar de wc gegaan. Evelien heeft mijn vader gebeld. Toen hij er met mijn moeder was, ik was zelf met de auto van opa gekomen dus die moest mee terug, heb ik nog overgegeven. Rond een uur of 10 had ik 39,5 graden koorts. Ik ben eerst in mijn eigen bed gaan liggen maar omdat ik misselijk werd en het fijn vind om iemand dichtbij te hebben als ik ziek ben, ging ik op een matras bij mijn ouders liggen. ’s nachts heb ik last gehad van diarree.

3 juli had ik om 9:00 een afspraak bij de huisarts. Ik noemde mijn sympthomen op en ik moest gaan liggen. Ik vond het grappig dat hij vroeg wat dokter Google zei. Dokter Google zei: blindedarmontsteking, dit is wat de dokter ook dacht en wat papa en ik sterk vermoedden. Vervolg was dus het ziekenhuis. We hebben eerst thuis nog wat spullen gepakt voor het geval dat ik moest blijven. Ik mocht ook niet meer eten of drinken. Lopen, hoesten, omdraaien alle bewegingen deden zeer.

Rond kwart voor 10 waren we in het ziekenhuis. Bij de spoed werd bloedgeprikt, hiervan duurde de uitslag ongeveer driekwartier. Er werd via het infuus vocht toegediend omdat ze mijn urine ook moesten hebben. Terwijl we aan het wachten waren op de uitslag van het bloed werd ik nog een keer onderzocht. Uit het bloed onderzoek kwam dat de ontstekingswaarden wel gestegen waren maar niet heel erg. De witte bloedcellen waren ook niet erg veranderd. Wat normaal wel is bij een blindedarmontsteking, er moest toen een echo gemaakt worden.

Bij de echo was er pus te zien. Ze konden echter niet zien of dit van de blinde darm was of misschien wel van mijn eierstokken. Toen schrok ik wel eventjes. Doordat het niet goed te zien was op de echo moest ik ook nog door de scan zodat ze het met zekerheid konden zeggen. Bij de scan krijg je spul toegediend om je bloedvaten beter zichtbaar te maken. Als dit gebeurd word je keel heel warm en lijkt het net alsof je in je broek plast. Heel apart gevoel!

Vervolgens brachten ze me terug naar de spoedeisende hulp om daar de uitslag af te wachten. Mama liep ondertussen ook naar binnen omdat ze klaar was met werken. De uitslag van de scan liet wel even op zich wachten en ik was best gespannen. Toen de dokter met de uitslag kwam bleek het, gelukkkig, toch een blindedarmontsteking te zijn. Ik moest een beetje huilen van opluchting omdat het dus niet mijn eierstokken waren.

Na een tijdje, geen idee hoe lang dat duurde want ik had geen tijdsbesef op dat moment, werd ik naar een ‘normale’ kamer gebracht. Hier moest ik afwachten tot ik opgehaald zou worden om geopereerd te worden. Het was de eerste keer dat ik geopereerd zou worden dus dat vond ik ook best eng. Ik denk dat het rond 3 uur was dat ze me op kwamen halen en mij naar de OK brachten. Ik werd voorbereid op de operatie. Er werd nog nagevraagd waarvoor ik allergisch ben. De hartslag werd gemeten, een infuus aangebracht en er werden plakker geplakt op mijn borst. Hoe lang dit duurde weet ik ook niet.

Eenmaal in de operatie kamer stelde iedereen zichzelf voor, ik heb geen naam onthouden. Er werden nog een paar dingen nagevraagd en toen werd ik onder narcose gebracht. Om half 5 werden mijn ouders gebeld dat alles goed was gegaan. Ze hebben een kijkoperatie gedaan dus ik heb nu 3 kleine gaatjes. Ik heb het nog niet gezien want er zitten nog pleisters over heen. Vanwege het feit dat er al een gaatje in de blindedarm zat en er pus was vrijgekomen hebben ze alles nog schoongespoeld. De operatie heeft een halfuur geduurd. Toen ze me wakker maakte moest ik even nadenken waar ik ookalweer was. Het eerste wat ik deed toen ik besefte waar ik was, was kijken naar mijn buik. Roze met 3 pleisters erop (:. Ik vind het maar een gek idee dat er iets uit mijn lichaam is gehaald.

Alles bij elkaar was het een hele ervaring maar ik ben allang blij dat ze konden achterhalen wat er aan de hand was. Ik lig op een kamer met een mevrouw met dementie en dat is best heftig om te zien en aan te horen. Gisterenavond was ze heel erg in de war en werd ze zo onrustig dat ze naar een individuele kamer is gebracht. Nu zit ze weer bij mij. Ze spreekt soms beetje wartaal woordoor je een beetje moet lachen. Maar eigenlijk wil je niet lachen want het is echt sneu…

Zo, het is misschien een beetje een lang verhaal geworden maar dit moest ik even van mij afschrijven. Dit is voor mij de derde keer in het ziekenhuis dus dat is niks nieuws.

Ben jij wel is geopeerd of heb je inhet ziekenhuis gelegen?

Lots of love, 

Robin